hikayeci.net

Nache Elurt’un, odadaki nesneler üzerinde anlamsızca dolaşan bakışları, birkaç dakikadır duvardaki takvimde sabitlenmiş durumdaydı. 10 Haziran. “Neredeyse iki yıl önce başlamışız” diye geçirdi içinden. “Dünyayı yerinden oynatmamıza çok az kalmıştı.” Uzun ve yaratıcı bir küfre daha başlamak üzereyken vazgeçti. Artık çok uzak olsa da o anı biraz daha düşünmek istiyordu. Hayal kurarken bile mutlu olabiliyorsa, amaçlarına ulaşmaları durumunda kim bilir neler hissedecekti? Topluluğun her yıl yapılan büyük buluşmasında önce kanıtları paylaşırlar, ardından da tebrikleri kabul ederlerdi herhalde. “Ve karşınızda insanlığın yeni çağını başlatan, en büyük yalanı ortaya çıkaran kahramanlar!” Evet, büyük ihtimalle buna benzer bir anonsla çağrılacaklardı. İsimleri, tarihteki yerlerini alacaktı, hem de en ön sıralarda. Az önce ertelediği küfrü salıvererek arkadaşı Royn Golye’e baktı. Genç adamın da benzer duygular içinde olduğuna şüphe yoktu. Hatta kendisinden daha çok etkilenmiş olduğunu, ekiplerini...

Görülemeyen lambalarla, sadece gerektiği kadar aydınlanmış olan koridor uzun ve tekdüzeydi. Dümdüz olmasına rağmen, girişten bakıldığında sonundaki kapı zar zor seçilebiliyordu. Ürkütücü ve çok nadir açılan geçide kadar olan mesafe, ilerlemekte olan iki kişi için yeterli sohbet zamanı sağlayacak kadar uzundu. Biri kendine güveni tam, diğeri ise öğrenmeye çalışıyormuş izlenimi veriyordu. Daha çok konuşan, kendinden emin görünendi; – Evet, toplumların evrimi en kaba hatlarıyla bu şekilde işliyor. Senin de bildiğin gibi, biz üçüncü aşamanın sonlarına yakınız. Uyum ve saygıya dayanan ortak bir yönetim, uzayı fethetme arzusunun sonu. Diğer yaşamlara değer veriyor ve var etmek için çabalıyoruz. – Yine de bunun üzerine koymamız gerekenler var ki hala son aşamaya gelemedik, değil mi? – Doğruyu söylemek gerekirse son aşama çaba ile ulaşılan bir kademe değil. En azından bilinçli çaba ile diyelim. O sana gelir, sen ona gitmezsin. Toplum Düşüncesi Enstitüsü’nde uzun yıllar geçirmiş Ukold Drues’in ...

Ne kadar önce olduğunu kestiremiyorum. Doğruyu söylemek gerekirse zaman bana artık hiçbir şey ifade etmiyor. Eskiden, hastalanmadan önce, önemliydi ama. Hatırlıyorum. Hayat diye tanımladığınız o kurgu düzende, hiçbiri benim olmayan ama hepsiyle uyumlu yaşamak zorunda olduğum diğer parçalar gibi. O zaman her şey normal geliyordu. Doğrusu, başka bir hayatın varlığından habersiz olunca neyi kaçırdığını da, neye mahkum edildiğini de anlayamıyor insan. Acaba hayattayken kendi içinde hangi dünyaların gizli olduğunu bilen birileri var mı benden başka? Belki milyarda bir görünen hastalığımı paylaşan yedi kişi. Ama benim kadar şanslı olduklarından emin değilim. Fişleri çoktan çekilmiştir hepsinin. Tetum Gare’nin konuşması dünyadaki tüm televizyonlar ve çevrim içi video kanallarından canlı yayınlanıyor, yaşam barındıran tüm gezegenlere de sinyaller gönderiliyordu. Toplantı yeri olarak havada serbestçe süzülen bir ada seçilmişti. Sadece insanlar değil, tüm hayvanlar, bitkiler ve diğer dünyalardak...

Yörüngede yapılan ölçümler, gezegen koşullarının elverişli olduğunu göstermişti. Yıllar süren yolculuğun son aşaması, iniş, artık başlatılabilirdi. Başarılı yüzey temasının ardından, Kawaru’un motorları bir daha açılmamak üzere kapandı. Tozun dağılması sonrasında gezegen eski durağan haline geri dönerken, yüzey koşullarının gözden geçirilmesine başlandı. Yörüngede elde edilen sonuçlar doğrulanmış ve hedef seçiminin başarısı kanıtlanmıştı. Uzay aracının kapakları yavaş yavaş açılıyordu. Başlangıçtan itibaren olan biteni izleyen biri, adım adım finale doğru ilerleyen kusursuz bir gösteri sahnelendiğini söylerdi. Ne yazık ki bu tarihi anı, planlayıcılarının görmesi olanaksızdı. Galaktik Birlik’in birleşme, Nistor halkınınsa işgal olarak tanımladığı harekat, binlerce ışık yılı uzakta devam ediyordu. Faydasız ve ilkel olarak görülen türler, sistematik biçimde ortadan kaldırılıyordu. Bahaneler belliydi; nüfus artışı, besin çeşitliliğinin sağlanmasındaki güçlükler, düşmanlara karşı birlik ol...

“Parara’da fazla zaman geçirenlere ek haklar tanınsın.” – Tabi. Sen hiçbir katkı sunma, para verme, sonra ek hak talep et. “Sevmediğim insanların bana ulaşmaları engellensin.” – Çalış, güçlen kendin engelle. Bilmiyor sanki. “Hata yaparsak geri dönme olanağımız olsun” – Senin için tüm tarihi yeniden yazarız, lafı mı olur? Talep değerlendirme bölümünün ilk adımında görevli memur, kendi kendine konuşmayı alışkanlık haline getirmişti. Okuduğu isteklerin neredeyse tamamı yerine getirilemez saçmalıklardı. Çöpe gidecek taleplere kendince mırıldanarak yanıt verince, sahiplerine karşı görevini yapmış olduğunu düşünüyordu. Ücretsiz ve halka açık olan bu ileti kanalında görevini tamamlayıp elit müşteri bölümüne geçeceği günü hayal etti. Oradaki istekler nispeten anlamlıydı ve değerlendirilmek üzere bir üst aşamaya aktarılma ihtimalleri daha yüksekti. Belki biraz daha aklını kullanabilir, yaptığı iş anlamlı gelebilirdi. Gerçi elit müşteri isteklerinin de pek azı tüm aşamaları ge...